Αυτή τη στιγμή αντιμετωπίζω τη δυσκολότερη πρόκληση που είχα πότε μου.
Αυτό το άρθρο γράφεται κάτω από συναισθηματική φόρτιση γι αυτό θα ‘θελα την
επιείκεια σας. Η οικογένεια της Α.Ε.Κ και γενικά της Γρα-Λυγιάς έγινε φτωχότερη
μετά την απώλεια του Γιάννη Βασιλάκη. Οι λέξεις δεν μπορούν να περιγράψουν τη
σπανιότητα αυτού του χαρακτήρα. Δεν κράτησε πότε κακία, δεν έβρισε
και δεν χτύπησε πότε κανέναν. Πάντα καθιστός χειροκροτούσε και καμάρωνε για τα
παιδιά της Κοτσυφιανής είτε σε προπονήσεις, είτε σε αγώνες εντός και εκτός
έδρας. Η καλύτερη στιγμή που έχω να θυμάμαι, ήταν πριν δύο χρόνια που παίζαμε
εκτός έδρας στον Χανδρά και πριν μπω στο
γήπεδο μου λέει «Δάνδουλε σήμερα θα σκοράρεις» και όντως σκόραρα το πρώτο μου
επίσημο γκολ και του το αφιέρωσα. Μετά την αφιέρωση του τέρματος χαιρόταν σαν μικρό
παιδί, αυτές οι μικρές λεπτομέρειες του γέμιζαν τη ζωή. Μας είχε αγκαλιάσει σαν
παιδιά του χαιρόταν με τις χαρές μας και στις λύπες ήταν δίπλα μας. Ήταν τόσο
μεγάλη η αγάπη του για την ομάδα, που έδινε ότι είχε από το υστέρημα του, για
να μην μας λείψει τίποτα. Σε κάθε προπόνηση που πηγαίναμε με το που τον
συναντούσαμε προσπαθούσε να μας τονώσει την ψυχολογία, φέτος όμως ήταν
διαφορετικός, σκυθρωπός και αμίλητος. Δεν ήταν ο Βασιλάκης που ξέραμε, όλοι
ψάχναμε να δούμε τι έχει , αλλά σε κανενός το μυαλό δεν είχε πάει η σκέψη ότι
ήταν άρρωστος και καταπονημένος. Σε
κανέναν δεν είχε μιλήσει για τα προβλήματά του, γιατί απλά δεν ήθελε να μας
φορτώσει με τις δικές του έγνοιες, ήθελε να μπαίνουμε μέσα στο γήπεδο και να
δίνουμε το 100%. “Φρόντισε” ακόμα και τις τελευταίες του στιγμές να τις ζήσει
στο γήπεδο με την ομάδα της καρδιάς του, με τους ανθρώπους που αγαπούσε. Καλό
ταξίδι κύριε Γιάννη, ο Θεός να αναπαύσει τη ΜΕΓΑΛΗ σας ψυχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου